Op 14 en 15 januari jongstleden werd de welbekende Winter 3D georganiseerd door HBS Artemis Lelystad gehouden.
Een nat weekend helaas en ondanks een aantal afmeldingen een geslaagd toernooi. De klei, regen, harde wind en kou weerhielden de gekomen schutters niet! Alleen maar meer uitdagend.
Niet alleen dat, maar schutters kwamen ook voor de gezelligheid die HBS Artemis altijd biedt!
De uitslagen vind je op hun website: https://hbs-artemis.nl/wedstrijd-uitslagen/
Ger van den Brink was één van die schutters en op de terugweg naar huis schreef hij meteen een verslag hoe hij de 3D ervoer. Let wel dit is zijn ervaring met de Winter 3D 🙂
Artemis is de club die ons heeft uitgenodigd om een rondje te komen schieten.
De winter 3D in Lelystad is voor ons altijd de eerste wedstrijd van het jaar en de verwachtingen betreffende de resultaten zijn nooit hoog gespannen.
Vanaf medio december tot aan deze wedstrijd onder zeeniveau wordt er weinig getraind en na de feestdagen moet je er toch weer een beetje in komen.
Het beloofd vandaag geen mooi weer te worden, er is slechts één bui voorspeld maar die duurt wel de hele dag.
Het valt op dat er veel minder schutters zijn dan in voorgaande jaren, veel mensen hebben kennelijk buienradar geraadpleegd.
De briefing wordt een half uur uitgesteld want de organisatie vindt het buiten nog te donker om veilig het parcours op te gaan.
Tijdens de briefing wordt uitgebreid gewaarschuwd voor het glibberige en gevaarlijke parcours, de EHBO’ers staan klaar om eerste hulp te verlenen.
Schutters die om wat voor reden niet verder kunnen zullen door de organisatie worden opgehaald, een geruststellende gedachte maar het doet ook het ergste vermoeden
Lelystad ligt 4,8 meter onder de zeespiegel, lang geleden hebben ze de boel hier droog gepompt.
Men heeft het water destijds wel weggehaald maar de klei hebben ze laten liggen.
Natte klei wordt al gauw een zooitje en helemaal als er al een aantal mensen doorheen hebben gebaggerd.
Het laatste dat je wilt is languit in de blubber vallen, het kost soms moeite om rechtop te blijven staan of om te voorkomen dat je laarzen blijven steken in de blubber.
Ik heb zelf al eens meegemaakt dat mijn schoen in de modder bleef steken en dat ik er op mijn sok naast stond.
Zo glibberen we door, het kost geen moeite om het spoor te volgen want dat is duidelijk zichtbaar.
Ik vergeet bijna te vermelden dat er tussendoor ook nog wordt geschoten, ik zie veel 3D dieren die ik nog niet eerder heb gezien en dat is altijd leuk.
De regenkleding zit voornamelijk gruwelijk in de weg tijdens het schieten en achteraf blijkt de waterdoorlaatbaarheid groot te zijn, als plastic geen water meer tegenhoudt dan weet ik het ook niet meer.
Voor de laatste doelen wordt het natte plastic opgeborgen zodat het schieten wat makkelijker gaat, nat zijn we toch al.
Het toch viel het allemaal mee in mijn optiek want als je door de regen loopt lijkt het toch allemaal minder erg dan wanneer je achter glas zit.
Het was een uitdagende ronde in meerdere opzichten en eigenlijk viel het resultaat ook best wel mee.
In de kofferbak van de auto is het een chaos van veel natte spullen die onder de klei zitten, dat zoeken we thuis wel weer uit.
Als ik thuis ben blijk ik een bemoddert jasje te hebben van een collega schutter en een telefoontje leert me dat een andere schutter weer een vest heeft van een ander.
Dat krijg je als kleding allemaal dezelfde kleur heeft gekregen.
De kop is er af, op naar de volgende wedstrijd.
